کارکرد ضمانت در شرایط نکول در طرحهای تأمین مالی جمعی
مریم امین حاتمیثبت شده در تاریخ 1404/07/29 توسط مریم امین حاتمی
کارکرد اصلی ضمانت در شرایط نکول طرحهای تأمین مالی جمعی، تضمین بازپرداخت اصل سرمایه سرمایهگذاران و به حداقل رساندن ریسک مالی برای آنها است. در واقع، ضمانت نقش یک شبکه ایمنی مالی را ایفا میکند.
مراحل و کارکرد ضمانت در زمان نکول:
هنگامی که شرکت متقاضی تأمین مالی (سرمایهپذیر) در انجام تعهدات خود (اغلب بازپرداخت اصل مبلغ در تاریخ سررسید) کوتاهی میکند، سکوی تأمین مالی جمعی یا عامل فوراً فرآیند فعالسازی تضامین را آغاز میکنند:
۱. اعلام نکول و فعالسازی ضمانت
اعلام رسمی: پس از پایان مهلت قانونی یا قراردادی بازپرداخت و عدم واریز وجه توسط متقاضی، عامل یا سکو به طور رسمی وضعیت نکول را اعلام میکند.
ارائه درخواست وصول: بسته به نوع ضمانت، عامل به نهاد ضامن مراجعه میکند:
ضمانتنامه بانکی یا صندوقی: عامل، ضمانتنامه تعهد پرداخت را به بانک یا صندوق صادرکننده ارائه میدهد و درخواست میکند که مبلغ تضمین شده (معمولاً اصل سرمایه) را طبق متن ضمانتنامه پرداخت کند.
توثیق سهام: عامل فرآیند نقد کردن (فروش) سهام توثیق شده را آغاز میکند.
چک و سفته/ وثایق: عامل اقدامات قانونی لازم برای وصول چکها و سفتهها یا تملک وثایق ملکی/داراییهای توثیق شده را شروع میکند.
۲. وظیفه نهاد ضامن (تسویه خسارت)
وظیفه ضامن در این شرایط، اجرای تعهدی است که از قبل پذیرفته است:
ضمانتنامههای مالی: بانک یا صندوق پس از تأیید شرایط نکول، مبلغ تضمین شده را به حساب عامل (نهاد واسط) واریز میکند. این پرداخت معمولاً سریعتر و کمچالشتر از پیگیریهای حقوقی مستقیم است.
وثایق داراییمحور: هدف عامل این است که داراییهای وثیقهشده را به سرعت و با بهترین قیمت ممکن نقد کند تا اصل سرمایه سرمایهگذاران تأمین شود.
۳. بازپرداخت به سرمایهگذاران (توزیع)
انتقال وجوه: پس از وصول مبلغ توسط عامل (از طریق ضامن یا نقد کردن وثیقه)، عامل وجوه حاصله را به حسابهای سرمایهگذاران خرد واریز میکند تا اصل سرمایه آنها بازگردانده شود.
پوشش ریسک: کارکرد نهایی و اصلی ضمانت این است که ریسک اعتباری متقاضی را از دوش سرمایهگذاران خرد برداشته و آن را به دوش نهاد ضامن (بانک، صندوق، یا ارزش وثیقه) منتقل کند. این امر باعث میشود سرمایهگذاری جمعی با وجود ریسکهای ذاتی کسبوکار، به یک فرصت مطمئنتر تبدیل شود.